انّ الوجود رابط و رابطى *** ثمت نفسى فهاك واضبطِ[1]

در يك تصور، ماهيات ممكنات و تبع آنها وجودشان به سه قسمت تقسيم مى شود، ولى اين تقسيم با قطع نظر از صدور آنها از صانع انجام مى گيرد، ولى با توجه به اين كه همه ممكنات در سايه علت پديد آمده اند همه آنها از نظر وجود، رابط بوده و دو قسم ديگر تصوّرى بيش نيست، زيرا آنچه كه از واجب صادر مى شود از دو حالت خالى نيست:

الف. وجود مستقل و قائم به نفس;

ب. وجود غير مستقل و قائم به غير.

صورت نخست خلف فرض است اگر صادر از خدا وجود مستقل باشد در اين صورت واجب الوجود خواهد بود، و وجوب وجود مانع از صدور از غير و معلول بودن مى باشد.

در اين صورت وجه دوم صحيح است آنچه كه از خدا صادر مى شود فى حد ذاته استقلال نداشته و اين جزء واقعيت وجود را تشكيل مى دهد.

اگر وجود ممكنات نسبت به علّت، حالت «تدلّى>» و قيام به غير باشد پيوسته بايد حدوثاً و بقائاً اين حالت را حفظ كند و در غير اين صورت مفاد آن اين است كه موجود غير مستقل به صورت مستقل درآيد.