از اين بيان دو نتيجه مى گيريم:

الف. نسبت معلول به علّت(علّت الهى كه ايجاد كننده شىء باشد)، نسبت معنى حرفى به معنى اسمى دارد، همين طورى كه معنى حرفى ذاتاً قائم به غير است و الاّ معنى حرفى نخواهد بود، همچنين وجود ممكنات نيز نسبت به واجب همين حالت را دارند يك لحظه انقطاع از واجب مايه نابودى مى شود.

براى تفهيم موقعيت وجود امكانى، نسبت به واجب، مثالى را متذكر مى شويم هر چند بين مثال و ممثَّل فاصله بسيار است. انسان يك لحظه، صورت انسانى يا خانه اى يا يك مركز عظيمى را در ذهن خود پديد مى آورد، نسبت اين صور به نفس، نسبت معلول به علّت يا معنى حرفى به معنى اسمى است كه اگر انسان يك لحظه غفلت كند، تمام صور از ذهن او پاك مى شود.

ب. امكان در ماهيت غير امكان در وجود است. امكان در ماهيّت اين است كه مفهوم شىء نسبت به وجود و عدم يكسان است، ولى امكان در وجود به اين معنا نيست، زيرا معنا ندارد بگوييم نسبت وجود به وجود و عدم يكسان است بلكه امكان در وجود وابستگى آن به علّت الهى است كه با او قائم است.

با توجه به اين دليل چگونه مى تواند، انسانى كه از نظر وجود، نسبت به خدا بسان معنى حرفى به معنى اسمى است بعد از صدور، بقائاً مستقل باشد، زيرا مفاد آن اين است كه انقلاب ذاتى رخ دهد و