فصل هشتم

سلفى گرى ديرينه كه از امام احمدبن حنبل(م241) آغاز مى شود با سلفى گرى نوظهور كه ريشه در افكار محمدبن عبدالوهاب (م1206) دارد، در برخورد با مخالفان تفاوت هايى دارد و كه به برخى از آنهابه صورت گذرا اشاره مى كنيم.

1 . خروج بر نظام هاى به ظاهر اسلامى

سلفى گرى نوظهور خروج بر دولت هايى را كه گرايش هاى غربى پيدا كرده و به عقيده آنان از مسير اسلامى دور شده اند «جهاد» مى نامند، و در حقيقت در مفهوم «جهاد و عدو» تصرّف كرده و آنرا گسترش داده اند، در حالى كه قرآن «جهاد» را به گونه ديگر تفسير مى كند، و جهاد با «عدو» را، در جهاد با «كافران» و «منافقان» خلاصه مى نمايد و مى فرمايد: (يَا أَيُّهَا النَّبِىُّ جَاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنَافِقِينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ)[1] بنابراين نظر حاكمان و وزيران و گردانندگان اين نظام ها همگى مصداق «عدو» بوده و بايد با آنان جنگيد و بر ويرانه هاى آنها، حكومت اسلامى به بر پا نمود. اين نظر برخى از سلفيان امروز است. ولى ببينم، سلفيان ديرينه در اين مورد چه نظرى دارند؟