مى بايست همه رسوباتى را كه پاكى و صفاى اسلام را به تيرگى
مبدّل ساخته و همه بدعتها و خرافه ها و خزيدن در كنج عزلت و فاصله گرفتن از زندگى را دور كرد، بدان گونه كه مسلمانان در فهميدن اسلام و در درآمدن به رنگ اين آيين به دوران سلف صالح ـ رضوان الله عليهم ـ برگردند و از آنان پيروى كنند و همان شيوه ايشان را در پيش گيرند. حقيقتى كه اينان در بازگشت به دوران و سيره سلف بر آن اصرار داشتند رهايى يافتن از بدعتها، اوهام و خرافه هايى بود كه پس از عصر سلف انبوهى يافته و پس از آن در نهاد بيشتر جامعه هاى اسلامى و در كشورهاى مختلف رسوب كرده و جايگزين شده است آنان را بدين حقيقت فرا مى خواندند عنوان دين كار و تلاش و زندگى مورد توجه قرار گيرد، نه دستورالعملى براى خواب و بيدارى و دورى از درگيريهاى زندگى.

براى آن پيشگامان اين امكان وجود داشت كه اين مفاهيم بلند و درست را كه در هر عصرى بيانگر حقيقت اسلام است با نام و نشان ديگرى جز واژه «سلفيه» يا «سلف» پيوند دهند. آيا اساساً نامى نزديكتر از نام «اسلام» و راست تر از اين واژه براى اشاره به آن حقيقت وجود داشت؟ اسلام ناب و پيراسته از همه شائبه هايى كه رخ نموده بود و افزوده هايى نادرست كه به جامه اين دين درآمده بود.[1]