است و بس، نه بخش عقايد آن، و بخش احكام آن.

اساس اين نظريه را يك رشته اهمورى تشكيل مى دهد كه در فلسفه دين از آن ها گفتگو شده است و پايه هاى برخياز آن را كلام مسيحى تشكيل مى دهد، اينك اشاره به آن اصول:

1. «دستگاه معرفت نمى تواند حقيقت را آن چنان كه هست و با قيد «مطابقت با واقع» در اختيار كسى بگذارد، طبعاً ذهن پيامبران نيز مشمول همين قانون بوده، نمى توانند حقيقت مطلق را در اختيار داشته باشند، و با توجه به اين اصل زمينه براى پلوراليزم مهيا مى شود ديگر تفاوتى بين پيام كليم و مسيح و حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) در هيچ عصرى از اعصار نخواهد بود، چيزى كه مانع از پلوراليزم است اعتقاد به مطلق بودن معرفت ها است».[1]

2. «زبان دين زبان سمبليك است و گزاره هاى دينى ناظر به واقع و حاكى از خارج نيست، و هرگز نمى توان آن ها را به صورت خبرى تفسير كرد، در اين صورت فرقى ميان مذاهب نبوده و مقدمات پذيرش پلوراليزم دينى خود به خود فراهم مى شود».

مسأله زبان دينى از مسائل بسيار حساسى است كه اگر به صورت صحيح تفسير نشود معرفت دينى قطعيت خود را از دست مى دهد و گزاره هاى دينى خالى از محتوا بوده و حالت شاعرانه به خود مى گيرند و ما در جاى خود در زبان دينى