ششه مى نگرد خيال مى كند كه نور از او است و گمراه يم شود، آن كه به خود نور مى نگرد راه به واقع پيدا مى كند و سرچشمه روشنايى را درك مى نمايد، اين نوع اختلاف در منظر به معنى عدم بهره گيرى از ابزار درست مانند عقل و خرد است كه او را به واقع هدايت مى كند، نه به معنى تصويب هر نظرى كه مجموع نظرها مكمل يكديگر مى باشند.

مرحوم علامه محمد تقى جعفرى در شرح اين بيت مى نويسد: اين همه سفال و فتيله هاى گوناگون كه مى بينى باعث تعدد و تكثر شده ولى آن نورى كه در سفال و فتيله هاى ابدان انسانى مى تابد از ماوراى طبيعت بوده و يك حقيقت است و هرگز به شيشه هاى رنگارنگ سنگى كه منشأ تعدد و تنوع مى باشد و تو را گمراه خواهد كرد، منگر و خيره مباش.[1]

من دور از هر نوع احساسات، به نويسندگان عزيزى كه درباره اين نظريه قلم مى زنند، و احياناً به آن تمايل نشان مى دهند توصيه مى كنم كه در اين لغزشگاه خطرناك آهسته آهسته گام بردارند و يقين كنند كه راهزنى اين نظريه بيش از روشنگرى آن است و تفسير سوم از پلوراليزم نتيجه اى جز انكار وحى ـ آن هم به صورت محترمانه ـ ندارد، وحيى كه اساس شرايع آسمانى را در مثلث عقايد، احكام، و اخلاق تشكيل مى دهد، و با انكار وحى، چيزى به نام «دين» و «شريعت» باقى نمى ماند، زيرا در تفسير سوم، پيام پيامبران ساخته و پرداخته دستگاه ادراكى آنان و هم متأثر از محدوديت هاى تاريخى، زبانى، اجتماعى و جسمانى است، و ارتباطى با مقام ربوبى ندارد. و سهم آنان از دين شهود و ادراك خدا بدون واسطه