اداره دفتردارى خلافت را به مروان سپرد، و اين موضوع خشم مردم را برانگيخت. خانه عثمان به مدت چهل و نـه روز از طرف انقلابيون در محاصره بود.[1] و هر موقع عثمان مى خواست نرمش نشان بدهد، مروان بيش تر خشم مردم را بر مى انگيـخت. سرانجام مسلمانان خشمگين، به خانه عثمان ريختند و او را به قتل رساندند.

موقعيت درخشان على(عليه السلام)

انقلابيون تنها در فكر كنار زدن عثمان بودند و هرچند در مدت محاصره خانه عثمان، اسم علـى(عليه السلام) بر سر زبان ها بود، اما برنامـه روشنى براى آينده نداشتند، لذا وقتى كه عثمان را كشتند، تازه با مشكل انتخاب خليفه رو به رو شدند.

از طرف ديگر، از ميان اعضاى شوراى شش نفرى كه عبارت بودند از: على، عبدالرحمن بن عوف، عثمان، طلحه، زبير و سعد بن وقاص، دو نفر از آنان يعنى عبدالرحمن بن عوف و عثمان از دنيا رفته بودند و در بين چهار نفر موجود، على(عليه السلام)از همه محبوب تر بود و از حيث فضيلت و سابقه درخشان در اسلام، هيچ كدام از آنان به پايه او نمى رسيدند، و همين معنا مردم را بيش تر به سوى على(عليه السلام)مى كشانيد.

على(عليه السلام) با ارزيابى اوضاع و ملاحظه دگرگونى هايى كه در زمان عثمان رخ داده بود، و نيز دورى و بى خبرى فاحش مسلمانان از اسلام اصيل، خوب مى دانست كه حكومت كردن بعد از فساد و آلودگى دوران حكومت عثمان، بسيار مشكل است ومردم، بهويژه سران قوم، زير بار اصلاحات مورد نظر او نمى روند و عدالت او را تحمل نمى كنند. از اين رو وقتى كه انقلابيون به حضرت پيشنهاد بيعت كردند، نپذيرفت.