و پنجاه هزار نفرى به فرماندهى «فيروزان» ترتيب داد تا جلو هر نوع حمله ناگهانى را بگيرد و حتى در صورت مساعد بودن وضع، دست به حمله تهاجمى بزند.

«سعد وقّاص»، فرمانده كل قواى اسلام (و به نقلى «عمار ياسر» كه حكومت كوفه را در اختيار داشت)، نامه اى به عمر نوشت و خليفه را از تحريك هاى دشمن آگاه ساخت و افزود: سپاه كوفه، آماده اند كه نبرد را آغاز كنند و پيش از آن كه دشمن شروع به جنگ كند، آنان براى ارعاب دشمن دست به حمله زنند.

خليفه به مسجد رفت، سران صحابه را جمع كرد و آنان را از تصميم خود مبنى بر اين كه مى خواهد مدينه را ترك گويد و در منطقه اى ميان بصره و كوفه فرود آيد، و از آن نقطه رهبرى سپاه را به دست بگيرد، آگاه ساخت. در ايـن موقـع «طلحــه» برخاست و خليفـه را بر اين كار تشـويق كرد و سخنانى گفت كه بوى تملّق و چاپلوسى به خوبى از آن استشمام مى شد. پس از او «عثمان» برخاست و نه تنها خليفه را به ترك مدينه تشويق كرد، بلكه افزود: به سپاه شام و يمن بنويس كه همگى منطقه خود را ترك كنند و به تو بپيوندند و تو با اين جمع انبوه بتوانى با دشمن رو به رو شوى. در اين موقع «اميرمؤمنان(عليه السلام)» برخاست و فرمود:

پيروزى و شكست اين امر (اسلام) بستگى به فزونى خود و كمى جمعيت نداشته است، اين دين خدا ست كه آن را پيروز ساخت و سپاه اوست كه خود آن را آماده و يارى كرد تا آن كه به آن جا كه بايد برسد، رسيد و به هرجا كه بايد طلوع بكند، طلوع كرد. از ناحيه خداوند به ما وعده پيروزى داده شده است، و مى دانيم كه خداوند به وعده خود جامه عمل پوشانيده و سپاه خويش را يارى خواهد كرد. موقعيت زمام دار، همچون رشته مهره ها است كه آن ها را گرد آورده به هم پيوند مى دهد. اگر رشته از هم بگسلد، مهره ها پراكنده مى شوند و سپس هرگز نمى توان آن ها را جمع آورى كرده و از نو نظام بخشيد.