امروز، اگرچه عرب از نظر تعداد، كم است، اما با نيروى اسلام، فراوان و
در پرتو اجتماع و اتحاد و هماهنگى، عزيز و نيرومند است. بنابر اين تو (خليفه) همچون محور سنگ آسياب، جامعه را بهوسيله مسلمانان به گردش در آور، و با همكارى آنان در نبرد، آتش جنگ را براى دشمنان شعلهور ساز، زيرا اگر شخصاً از اين سرزمين خارج شوى، عرب از اطراف و اكناف، سر از زير بار فرمانت بيرون خواهد برد، و آن گاه آن چه پشت سرگذاشته اى، مهم تر از آن خواهد بود كه در پيش رو دارى. اگر فردا چشم عجم ها بر تو افتاد، خواهند گفت: اين اساس و ريشه (رهبر) عرب است، اگر ريشه اين درخت را قطع كنيد، راحت مى شويد، و اين فكر، آنان را در مبارزه با تو و طمع در نابودى تو حريص تر و سرسخت تر خواهد ساخت. اما اين كه گفتى آنان براى جنگ با مسلمانان آماده مى شوند و از اين موضوع نگرانى، بدان كه خداوند بيش از تو اين كار را ناخوش دارد و او برتغيير آن چه نمى پسندد، تواناتر است. اما اين كه به فزونى تعداد سربـازان دشـمن اشـاره كـردى، (بـدان كـه) مـا، در گذشته، درنبردها، روى تعداد افراد تكيه نمى كرديم، بلكه بر يارى و كمـك خداوندى حساب مى كرديم (و پيروز هم مى شديم) .[1]

عمر پس از شنيدن سخنان امام، نظر او را پسنديد و از رفتن منصرف شد.[2]

ج. فتح بيت المقدس

قبلاً گفته شد كه ابوعبيده جراح، از طرف عمر، فرمانده عمليات نظامى در شامات در رويارويى با روميان بود. او پس از فتح دمشق، طى نامه اى، از خليفه كسب تكليف كرد كه آيا به قيساريه[3] حمله كند يا به بيت المقدس؟