خورده بود، نزد او آوردند. ابوبكر از او پرسيد: آيا شراب خوردى؟ او پاسخ داد: بلى!

گفت: شراب حرام است، چرا آن را خوردى؟

پاسخ داد: از وقتى كه من مسلمان شدم، خانه ام در ميان قومى بود كه شراب مى خوردند و آن را حلال مى دانستند، و اگر مى دانستم حرام است، نمى خوردم!

ابوبكر رو كرد به عمر و گفت: درباره اين مرد چه مى گويى؟

عمر پاسخ داد: مسئله مشكلى است، تنها ابوالحسن (على) مى تواند آن را حل كند.

ابوبكر به غلامش دستور داد كه على را به مجلس او دعوت كند.

عمر گفت: على در خانه خود قضاوت مى كند. ناگزير مرد متهم را نزد على(عليه السلام)بردند در حالى كه سلمان نيز آن ها را همراهى مى كرد. سلمان قضيه را براى حضرت نقل كرد. على(عليه السلام) به ابوبكر گفت: اين مرد را به مجالس مهاجران و انصار بفرست، تا از آن ها سؤال شود كه آيا كسى از آن ها آيه حرمت شراب را براى اين مرد خوانده است يا نه؟ اگر كسى اين آيه را براى او خوانده، شهادت بدهد، و اگر آيه تحريم شراب براى وى خوانده نشده، او بى گناه است. ابوبكر به اين توصيه عمل كرد و چون هيچ كس شهادت نداد، او را آزاد كرد.

سلمان عرض كرد: ارشادشان كردى، حضرت فرمود: خواستم تأكيد اين آيه را درباره خودم و آنان يادآورى كنم:...أفمن يهدى إلى الحقّ أحقّ أن يُتَّبَعَ أمّن لا يهدّى إلاّ أن يُهدى فما لكم كيف تحكمون[1].[2]

ب. روزى از ابوبكر، معناى آيه «وَ فَكِهَةً وَ أبّاً»[3] را پرسيدند، او اظهار