بى اطلاعى كرد و گفت: «چه كنم اگر درباره كتاب خدا، آن چه را كه نمى دانم بگويم، معناى فاكهه را مى دانم اما مقصود از «أبّ» را خدا مى داند»، اين خبر به اميرمؤمنان(عليه السلام) رسيد، فرمود: سبحان الله!، آيا نمى داند كه «أبّ»، همان گياه و چراگاه است؟ و اين سخن خداوند (وَفكهة وأبّا) در واقع ستايش او از نعمت هايش به مخلوقات مى باشد كه غذاى آن ها و چهارپاهايشان را آفريده تا موجب قوام بدن آن ها و ادامه حياتشان باشد.[1]

5. همكارى و مشاوره با خلفا در امور سياسى و نظامى

على(عليه السلام) پس از سقيفه، در مدت خلافت خلفاى سه گانه، با حفظ موضع معترضانه خود در مورد خلافت، و با تأكيد بر اولويت خويش در امر امامت امت، در محدوده مصالح عالى اسلام و مسلمانان، در عرصه هاى سياسى، نظامى، اجتماعى و قضائى، با خلفاى وقت، همكارى دورادور و «مشاورانه» مى كرد، بدون آن كه رسماً سمت و منصبى قبول بكند.

دستگاه خلافت نيز به دو جهت به اين همكارى احساس نياز مى كرد:

يكى، سابقه درخشان قابليت هاى نظامى على(عليه السلام)در عصر نبوت و شجاعت و تدبير او در رفع فتنه ها و غائله ها، از اين رو اطمينان داشتند كه با همكارى على(عليه السلام)مى توانند بر بحران ها غلبه كنند.

ديگر اين كه با توجه به احترام و موقعيت بسيار بالاى على(عليه السلام) در ميان صحابه، عدم همكارى او با دستگاه خلافت، موقعيت و مشروعيت خلافت را با ابهام و سؤال رو به رو مى ساخت.

البته از پايبندى سرسختانه و دلسوزى على(عليه السلام) به اسلام و حساسيت او در