«حَبْرالعرب»[1] و «حَبرالأمة»[2] و ترجمان القرآن[3] لقب گرفته، و در كتب حديث، تعداد هزار و ششصد و شصت حديث از او نقل شده[4]، شاگرد امام بود.[5]

ابن عباس در علم تفسير، از محضر آن حضرت بهره هاى فراوانى برد. او خود مى گفت: آن چه از تفسير قرآن دريافتم، از على بن ابى طالب بود.[6]

ب. ميثم تمّار

ميثم تمّار از أصحاب اميرمؤمنان(عليه السلام) بود. او در پرتو بهره مندى از علم و دانش ولائى اميرمؤمنان، از اجل ها و بلاها و حوادث آينده خبر داشت.[7]پيشگويى او از شهادتش مشهور است. او نيز در تفسير، شاگرد على(عليه السلام) بود. او روزى به عبدالله بن عباس گفت: اى پسر عباس!، هر چه خواستى از تفسير قرآن از من بپرس، من قرآن را نزد اميرمؤمنان خواندم، و او تفسير آن را به من آموخت. آن گاه ابن عباس كاغذ و قلم خواست، و آن چه ميثم گفت نوشت.[8]

ج. كميل بن زياد

كميل از شيعيان خاص و رازدار اميرمؤمنان(عليه السلام)بود[9] امام دعاى مشهور كميل را به او ياد داد[10] و به نام او مشهور شد كه دعايى داراى مضامين عالى و عرفانى و بسيار آموزنده و انسان ساز است.