حضرت پاسخ داد: عبادت من در برابر عبادت جدم، همچون عبادت جدم در برابر عبادت پيامبر(صلى الله عليه وآله)است.[1]

عبادت هاى على(عليه السلام) در سراسر عمر، و حتّى در جبهه هاى جنگ چنين بود (2). امام پس از سقيفه كه از صحنه سياست و اشتغال هاى حكومتى به دور ماند، با فراغتى كه پيش آمده بود، طبعاً بيش از هر وقت ديگر به نماز و نيايش مى پرداخت. گواه اين امر، گفتوگوى خليفه دوم با عبدالله بن عباس است. ابن عباس مى گويد: روزى نزد عمر رفتم، گفت: اى پسر عباس!، اين مرد، در عبادت ريايى، خود را به زحمت افكنده و كثرت عبادت، او را لاغر و نحيف كرده است.

گفتم: مقصودت كيست؟

گفت: اين پسر عمويت (على)

گفتم: مگر چه هدفى از اين ريا دارد؟

گفت: خود را در ميان مردم براى خلافت مطرح مى كند.

گفتم: چه نيازى به مطرح كردن خود دارد؟ رسول خدا او را مطرح كرد، اما او را كنار زدند... .[2]

2. كار و كوشش براى تأمين هزينه زندگى شخصى و رسيدگى به فقرا

يكى از فعاليت هاى امام در آن مدت، كار و كوشش در زمينه كشاورزى و نخل دارى، جهت تأمين هزينه زندگى شخصى و رسيدگى به فقرا و اعطاى صدقات و ايجاد موقوفات بود. امام براى هدف ياد شده، در اطراف مدينه مزرعه و نخلستان احداث مى كرد، از آن جمله مى توان نخلستان «يَنْبُع»[3] را نام برد. هنگام تقسيم غنائم و خراج توسط پيامبر، زمينى در آن سرزمين، سهم على(عليه السلام)شد. او