بربست، فكر مى كرديم كسى با ما، درباره حكومتى كه او پى افكنده بود، نزاع و رقابت نمى كند، و به حق ما چشم طمع نمى دوزد، زيرا ما وارث و ولى وعترت او بوديم، اما برخلاف انتظار، گروهى از قوم ما به حق ما تجاوز كرده و خلافت را از ما سلب كردند و حكومت به دست ديگران افتاد.

... به خدا سوگند اگرترس از ايجاد شكاف و اختلاف در ميان مسلمانان نبود، و بيم آن نمى رفت كه بار ديگر كفر و بت پرستى به سرزمين اسلام باز گردد و اسلام محو و نابود شود، با آنان به گونه ديگرى رفتار مى كرديم.[1]

علاوه بر خطر مرتدين، مدعيان نبوت و پيامبران دروغين مانند «مُسَيْلَمه»، «طُلَيْحَه» و «سَجاح» نيز در صحنه ظاهر شده و هر كدام طرفداران و نيروهايى دور خود گرد آوردند و قصد حمله به مدينه را داشتند كه با همكارى و اتحاد مسلمانان پس از زحماتى، نيروهاى آنان شكست خوردند. و اين امر از مسلمات تاريخ اسلام است و نيازى به بحث و اثبات ندارد.

4. بيم و نگرانى از خطر حمله روميان

خطر حمله احتمالى روميان نيز مى توانست مايه نگرانى ديگرى براى جبهه مسلمين باشد، زيرا تا آن زمان مسلمانان سه بار با روميان رو در رو يا درگير شده بودند و روميان مسلمانان را براى خود خطرى جدى تلقّى مى كردند و در پى فرصتى بودند كه به مركز اسلام حمله كنند. اگر على(عليه السلام) دست به قيام مسلحانه مى زد، با تضعيف جبهه داخلى مسلمانان، بهترين فرصت به دست روميها