جاى ديگر قرار دهند، و باور نمى كردم)خلافت را از من دور سازند! تنها چيزى كه مرا ناراحت كرد، اجتماع مردم در اطراف فلانى (ابوبكر) بود كه با او بيعت كنند. (وقتى كه چنين وضعى پيش آمد) دست نگه داشتم تا اين كه باچشم خود ديدم گروهى از اسلام بازگشته و مى خواهند دين محمد (صلى الله عليه وآله)را نابود سازند. (در اين جا بود) كه ترسيدم اگر اسلام و اهلش را يارى نكنم، بايد شاهد نابودى و شكاف در اسلام باشم كه مصيبت آن براى من از محروم شدن از خلافت و حكومت بر شما بزرگ تر بود، چرا كه اين بهره دوران چند روزه دنيا است كه زائل و تمام مى شود، همان طور كه «سراب» تمام مى شود و يا ابرها از هم مى پاشند. پس در اين پيشامدها به پا خاستم تا باطل از ميان رفت و نابود شد و دين پابرجا و محكم گرديد».[1]

همچنين امام در نخستين روزهاى خلافت خود طى خطبه اى اين موضوع را يادآورى نمود. «عبدالله بن جناده» مى گويد: من در نخستين روزهاى زمام دارى على(عليه السلام) از مكه وارد مدينه شدم، ديدم همه مردم در مسجد پيامبر دور هم گردآمده اند و انتظار ورود امام را مى كشند، ناگهان على(عليه السلام) در حالى كه شمشير خود را حمايل كرده بود، از خانه بيرون آمد، ديده ها به سوى او خيره شد، او در مسند خطابه قرار گرفت و سخنان خود را پس از حمد و ثناى خداوند چنين آغازكرد:

…

«هان اى مردم! آگاه باشيد روزى كه پيامبر گرامى از ميان ما رخت