خداوند اين كار را در حق آنان به دست مردى از ما به انجام مى رساند و او مهدى اين امت است. او همان كسى است كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) درباره او فرمود:

«اگر از عمر دنيا جز يك روز باقى نماند، خداوند آن روز را آن قدر طولانى مى گرداند تا مردى از خاندان من حاكم جهان گردد. اسم او اسم من (محمد) است، او زمين را از عدل و داد پر مى سازد همان گونه كه از ظلم و جور پر شده باشد».

«طبرسى» مى افزايد: اين معنا در تفسير آيه مزبور از امام باقر(عليه السلام) و امام صادق(عليه السلام)نيز روايت شده است.[1]

فوايد وجود امام در دوران غيبت

اينك كه بحث ما پيرامون حضرت مهدى به اين جا رسيد، مناسب است كه به يكى از شايع ترين پرسش ها پيرامون آن حضرت پاسخ گوييم، و آن اين است كه: فايده وجود امام در عصر غيبت چيست؟ به تعبير ديگر: زندگى امام در دوران غيبت يك زندگى خصوصى است نه يك زندگى اجتماعى در نقش يك پيشوا. بنابراين وجود مقدس او چه اثر عمومى براى مردم مى تواند داشته باشد و مردم چه نوع بهره اى مى توانند از او ببرند؟

البته بايد توجه داشته باشيم كه غايب بودن امام، هرگز به اين معنا نيست كه وجود آن حضرت به يك روح نامرئى يا امواج ناپيدا و رؤيايى و امثال اين ها تبديل شده است! بلكه وى يك زندگى طبيعى عينى و خارجى دارد، منتها با عمرى طولانى آن حضرت در ميان مردم و در دل جامعه ها رفت و آمد دارد و در نقاط مختلف زندگى مى كند، ولى به صورت ناشناس. و فرق بسيار است بين «نامرئى» و «ناشناس». (2) امام صادق(عليه السلام) مى فرمود: براى قائم دو غيبت خواهد بود.