از سوى ديگر، سؤالات فقهى و شرعى شيعيان را به عرض امام رسانده پاسخ آن ها را مى گرفتند و به مردم ابلاغ مى كردند. به عنوان نمونه، مى توان از توقيعى نام برد كه توسط محمد بن عثمان صادر شده و طى آن به پرسش هاى «اسحاق بن يعقوب» در زمينه هاى گوناگون پاسخ داده شده است.[1] همچنين مى توان از توقيع مفصلى ياد كرد كه در پاسخ به سؤالات نماينده مردم قم، «محمد بن عبدالله بن جعفر حميرى»، صادر گرديد.[2]

از اين گذشته، گاه، نواب خاصّ، مناظراتى با مخالفان انجام داده و آنان را محكوم مى ساختند و تأكيد مى كردند كه اين پاسخ ها را از امام آموخته اند. چنان كه حسين بن روح، در يك مجلس مناظره، پاسخ شخصى را كه شبهه اى در مورد شهادت امام حسين(عليه السلام) مطرح كرده بود، به صورت گسترده بيان نمود و فرداى آن روز با اشاره به پاسخ مزبور، به يكى از شيعيان كه فكر مى كرد پاسخ ها تراوش فكرى خود اوست ـ اظهار داشت: اگـر از آسمـان سقـوط كنـم و طعمه مرغـان هـوا شـوم يا باد تندى مرا به محل دورى پرتاب كند، در نظرم بهتر از اين است كه در دين خـدا رأى و نظريه شخصى خود را اظهار كنم. مطالبى كه ديروز شنيدى از حجت خـدا شنيـده شـده است.[3]

همچنيـن وى در پاسخ پرسش يكى از متكلّمان وقت در مورد عامل شهادت امام موسى بن جعفر(عليه السلام)و اين كه آيا همه پيشوايان معصوم، با شمشير يا با مسموميّت از دنيا رفته اند و نيز راز برترى حضرت فاطمه(عليها السلام) نسبت به دختران ديگر پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)، توضيحات روشن و قانع كننده اى داد كه تحسين دانشمند مزبور را برانگيخت و گفت: در اين باره پاسخى از اين بهتر و كوتاه تر از كسى نشنيده ام.[4]