خاندان پيامبر در فرصت مناسب بود، آغاز گشت. اين فرصت، طبق برآورد عادى، چندان دور از دسترس نبود، و با پايان يافتن زندگى شرارت آميز معاويه، اميد آن وجود داشت.

4. و بالاخـره چهارمين دوره، تعقيب و ادامه همين روش دربرنامه هايى دراز مدت بود. اين دوره در طول نزديك به دو قرن و با پيروزى ها و شكست هايى در مراحل گوناگون، همراه با پيروزى قاطع در زمينه كار ايدئولوژيك و آميخته با صدها تاكتيك مناسب و مزين با هزاران جلوه از اخلاص و فداكارى، تعقيب گرديد.[1]

درگذشت پيامبر و مسئله رهبرى

على(عليه السلام) پس از پيامبر اسلام شايسته ترين فرد عالى براى اداره امور جامعه اسلامى بود و در حوزه اسلام بجز پيامبر اسلام، هيچ كس از نظر فضيلت، تقوا، بينش فقهى، قضائى، جهاد و كوشش در راه خدا و ساير صفات عالى انسانى، به پايه على(عليه السلام)نمى رسيد. به دليل همين شايستگى ها، آن حضرت بارها به دستور خدا و توسط پيامبر اسلام به عنوان رهبر آينده مسلمانان معرفى شده بود كه از همه آن ها مهم تر جريان «غدير» است. از اين نظر انتظار مى رفت كه پس از درگذشت پيامبر، بلافاصله على(عليه السلام)زمام امور را در دست گيرد و رهبرى مسلمين را ادامه دهد. اما عملاً چنين نشد و مسير خلافت اسلامى پـس از پيامبـر منحرف گرديـد و علـى(عليه السلام)از صحنـه سياسى و مركز تصميم گيرى در اداره امور جامعه اسلامى بدور ماند.

دوراهى سرنوشت ساز

على(عليه السلام) اين انحراف را تحمل نكرد و سكوت در برابر آن را ناروا شمرد و بارها با استدلال ها و احتجاج هاى متين خود، خليفه و هواداران او را مورد انتقاد و