نگذشت مرا از اين مقام عزل و بركنار نمودى، آيا در اين مورد فرمانى از خدا رسيد؟

پيامبر در پاسخ فرمود: پيك الهى در رسيد و گفت جز من و يا كسى كه از خود من است، شخص ديگرى براى اين كار صلاحيت ندارد[1].[2]

4. از وفات پيامبر (صلى الله عليه وآله) تا خلافت ظاهرى آن حضرت

پيش از آغاز اين بخش، مقدمتاً يادآور مى شويم كه جريان امامت، از رحلت پيامبر(صلى الله عليه وآله) (در ماه صفر سال 11هجرى) تا سال وفات امام حسن عسكرى(عليه السلام) در ماه ربيع الاول سال 260، به طور تقريبى چهار دوره را گذراند، و در هر دوره از لحاظ موضع گيرى امامان در برابر قدرت هاى مسلط، داراى ويژگى هايى بوده است. اين دوره ها عبارت بودند از:

1. دوره صبر يا مداراى امام با اين قدرت ها. اين دوره، بيست و پنج سال ميان رحلت پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)(سال 11 هجرى) تا آغاز خلافت ظاهرى اميرمؤمنان (سال 35 هجرى) را در بر مى گيرد.

2. دوره به قدرت رسيدن امام. اين دوره همان چهار سال و نه ماه خلافت اميرمؤمنان و چند ماه خلافت امام حسن(عليه السلام)است كه با همه كوتاهى و با وجود ملالت ها و دردسرهاى فراوانى كه از سوى دشمنان رنگارنگ اسلام براى اين دو بزرگوار تراشيده شد، درخشنده ترين سال هاى حكومت اسلامى به شمار مى آيد.

3. دوره تلاش سازنده كوتاه مدت براى ايجاد حكومت و رژيم اسلامى. اين دوره شامل بيست سال فاصله صلح امام حسن(عليه السلام) (در سال 41) تا حادثه شهادت امام حسين (در محرم سال 61) است. پس از ماجراى صلح، عملاً كار نيمه مخفى شيعه شروع شده و برنامه هايى كه هدفش تلاش براى باز گرداندن قدرت به