و در طول اين مدّت، وكلاى محلّى و منطقه اى را سازماندهى و بر فعاليتشان نظارت مى كرد و به اداره امور شيعيان اشتغال داشت. توقيع هاى متعددى از ناحيه امام صادر و توسط او به ديگران رسيد. او سرانجام در سال 304 يا 305 درگذشت.[1]

او پيش از مرگ، از تاريخ وفات خود خبر داد و دقيقاً در همان تاريخى كه گفته بود، درگذشت. (2)

3. ابوالقاسم حسين بن روح نوبختىدر روزهاى آخر عمر ابوجعفر، گروهى از بزرگان شيعه نزد او رفتند. او گفت: چنان چه از دنيا رفتم، به امر امام، جانشين من و نايب امام «ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى» خواهد بود. به او مراجعه كنيد و در كارهايتان به او اعتماد نماييد.[2]

حسين بن روح، از دستياران نزديك نايب دوم بود و عَمْرى از مدت ها
پيش، براى تثبيت امر نيابت او، زمينه سازى مى كرد و شيعيان را جهت تحويل اموال، به او ارجاع مى داد و او، رابط بين محمد بن عثمان بن سعيد و شيعيان بود.[3]

حسين بن روح، كتابى در فقه شيعه به نام «التأديب» تأليف كرده بود. آن را جهت اظهار نظر، نزد فقهاى قم فرستاد. آنان پس از بررسى، در پاسخ نوشتند: جز در يك مسئله، همگى مطابق فتاواى فقهاى شيعه است. (5) بعضى از معاصرين او، عقل و هوش و درايت وى را تحسين كرده و مى گفتند: به تصديق موافق و مخالف، حسين بن روح از عاقل ترين مردم روزگار است.[4] نوبختى در