2. محمد بن عثمان بن سعيد عَمْرىمحمد بن عثمان نيز همچون پدر، از بزرگان شيعه و از نظر تقوا و عدالت و بزرگوارى مورد قبول و احترام شيعيان[1] و از ياران مورد اعتماد امام عسكرى(عليه السلام)بود، چنان كه حضرت در پاسخ سؤال «احمد بن اسحاق» كه به چه كسى مراجعه كند؟ فرمود: عَمْرى (عثمان بن سعيد)، و پسرش، هر دو، امين و مورد اعتماد من هستند، آن چه به تو برسانند، از جانب من مى رسانند، و آن چه به تو بگويند، از طرف من مى گويند. سخنان آنان را بشنو و از آنان پيروى كن، زيرا اين دو تن مورد اعتماد و امين من هستند. (2)

پس از درگذشت عثمان، از جانب امام غايب توقيعى مبنى بر تسليت وفات او واعلام نيابت فرزندش «محمد» صادر شد.[2]

«عبدالله بن جعفر حِمْيَرى» مى گويد: وقتى كه عثمان بن سعيد درگذشت، نامه اى با همان خطى كه قبلاً امام با آن، با ما مكاتبه مى كرد، براى ما آمد كه در آن ابوجعفر (محمد بن عثمان بن سعيد) به جاى پدر منصوب شده بود. (4)

همچنين امام، ضمن توقيعى در پاسخ سؤالات «اسحاق بن يعقوب»، چنين نوشت: خداوند از محمد بن عثمان بن سعيد و پدرش، كه قبلاً مى زيست، راضى و خشنود باشد. او مورد وثوق و اعتماد من، و نوشته او نوشته من است.[3]

ابوجعفر تأليفاتى در فقه داشته است كه پس از وفاتش، به دست حسين بن روح، سومين نايب امام (و يا به دست ابوالحسن سمرى، نايب چهارم) رسيده است.[4]

محمد بن عثمان، حدود چهل سال عهده دار سفارت و وكالت امام زمان بود