كه از او است، به مردم برساند و غير از اين دو نفر، كسى براى اين كار صلاحيت ندارد.

آيا اين فردى كه از ديدگاه وحى از پيامبر بود و اين جامه براندام او دوخته شده بود، چه كسى بود؟ چيزى نگذشت كه پيامبر على(عليه السلام) را احضار نمود و به او فرمان داد كه راه مكه را در پيش گيرد، و ابوبكر را در راه دريابد و آيات را از او بگيرد و به او بگويد كه وحى الهى پيامبر را مأمور ساخته است كه اين آيات را يا خود پيامبر و يا فردى كه از او است بايد براى مردم بخواند، از اين جهت انجام اين كار به من محول شده است.

على(عليه السلام) با «جابـر» و گروهى از ياران رسول خدا، درحالى كه بر شتر مخصوص پيامبر(صلى الله عليه وآله) سوار شده بود، راه مكه را در پيش گرفت و سخن پيامبر را به ابوبكر رسانيد. او نيز آيات را به على(عليه السلام) تسليم نمود. على(عليه السلام) وارد مكه شد و روز دهم ذى الحجه بالاى جمره عقبه، با ندايى رسا، آيات نخست سوره برائت را قرائت نمود و اخطاريه چهار ماده اى پيامبر را با صداى بلند به گوش تمام شركت كنندگان رسانيد.[1] با اين پيام، همه مشركان فهميدند كه تنها چهار ماه مهلت دارند كه تكليف خود را با حكومت اسلامى روشن سازند. آيات قرآن و إخطاريه پيامبر تأثير عجيبى در افكار مشركين بخشيد و هنوز چهار ماه سپرى نشده بود كه آنان دسته دسته رو به آيين توحيد آوردند، و سال دهم هجرت به آخر نرسيده بود كه شرك در حجاز، ريشه كن گرديد.

از وفات پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) تا خلافت ظاهرى آن حضرت …

هنگامى كه ابوبكر از عزل خود آگاه شد، با ناراحتى خاصى به مدينه بازگشت و به حضور پيامبر(صلى الله عليه وآله) رسيد و زبان به گله گشود و گفت: مرا براى اين كار (ابلاغ آيات الهى وخواندن اخطاريه) لايق و شايسته ديدى، ولى چيزى