گروهى متعصب و نادان كه رها كردن عادات ديرينه براى آنان، بسيار سخت بود و پيوسته با وجدان و سرشت انسانى خود در كشمكش بودند، از عادات زشت خود دست برنداشته و از خرافات و اوهام كه ده ها مفاسد اخلاقى و اجتماعى را دربرداشت، پيروى مى كردند. بنابر اين، وقت آن رسيده بود كه پيامبر گرامى هر نوع مظاهر بت پرستى و حركت غيرانسانى را با نيروى نظامى درهم بكوبد و با توسل به قدرت، بت پرستى را كه سرچشمه مفاسد اخلاقى و اجتماعى و اصولاً يك نوع تجاوز به حريم انسانيّت است، ريشه كن سازد.

در اين هنگام آيات سوره «برائت» نازل شد و پيامبر اسلام مأموريت يافت كه بيزارى خدا و پيامبر او را از مشركان در مراسم حج، در آن اجتماع بزرگ كه حجاج از همه نقاط در مكه گرد مى آيند، اعلام بدارد و با صداى رسا، به اطلاع بت پرستان حجاز برساند كه بايد وضع خود را تا چهار ماه آينده روشن كنند: هرگاه به آيين توحيد بگروند در رديف ديگر مسلمانان قرار خواهند گرفت و به سان ديگران از مزاياى مادى و معنوى اســلام بهره مند خواهند بود و اگر بر لجاجت و عناد خود باقى بمانند، پس از چهار ماه بايد آماده نبرد شوند و بدانند در هر لحظه اى كه دستگير شوند، كشته خواهند شد.

آيات سوره برائت، موقعى نازل شد كه پيامبر تصميم بر شركت در مراسم حج نداشت، زيرا در سال پيش كه سال فتح مكه بود، خانه خدا را زيارت كرده بود و تصميم داشت در سال آينده كه آن را بعدها «حَجَّةُ الْوِداع» ناميدند، شركت كند، از اين جهت ناگزير بود كسى را براى ابلاغ پيام هاى الهى انتخاب كند. بدين منظور نخست ابوبكر را به حضور طلبيد و قسمتى از آيات آغاز سوره برائت را به او آموخت و او را با چهل تن روانه مكه ساخت، تا در روز عيد قربان، اين آيات را بر آنان فرو خواند. ابوبكر راه مكه را در پيش گرفت كه ناگهان وحى الهى نازل گرديد و به پيامبر دستور داد كه اين پيام ها را، بايد خود پيامبر و يا كسى