مى نمود كه با طرد آنان، اجازه ندهد لكه ننگى بر دامن تشيع بنشيند.

شايد بتوان گفت: علت پيدايش اعتقاد آنان به الوهيت امام و ساير عقايد پوچ و بى اساس، امور زير بوده است:

الف . كرامت ها، آگاهى غيبى و ديگر امور خارق العاده اى كه از امام مشاهده مى شد و اين گروه كه قادر به توجيه و تحليل صحيح و پخته اين گونه مسائل نبودند، آن ها را دستاويز خرافات و بدعت ها و حركت هاى ضد اسلامى قرار مى دادند.

ب . اين گروه منحرف مى خواستند قيود و حدود و ضوابط اسلامى را زير پا گذاشته طبق ميل ها و هوس هاى خود رفتار كنند، از اين رو تمام محرمات اسلامى را حلال مى شمردند.

ج . چشم طمع به اموال مردم دوخته بودند و مى خواستند وجوهى را كه شيعيان به ائمه مى پرداختند، به چنگ آورند.

در هر حال غلات گروه خطرناك و گمراه كننده اى بودند كه سران آنان افرادى همچون اشخاص زير بودند:

1. على بن حَسَكَه قمى، 2. قاسم يقطينى، 3. حسن بن محمد بن باباى قمى، 4. محمد بن نُصير فهرى، 5. فارس بن حاتم.

به عنوان نمونه، عقيده على بن حسكه بدين قرار بود:

الف . امام هادى(عليه السلام) خدا و خالق و مدبر جهان هستى است!

ب . ابن حسكه نبىّ و فرستاده از جانب امام براى هدايت مردم است!

ج . هيچ كدام از فرائض اسلامى از قبيل زكات، حجّ، روزه و... واجب نيست!

محمد بن نصير فهرى نيز مى گفت:

الف . امام هادى(عليه السلام) خالق و پروردگار جهان است!

ب . ازدواج با محارم از قبيل مادر، دختر، و خواهر، جايز است!

ج . لواط جايز و يكى از راه هاى اعمال شهوت است كه خداوند آن را حرام نكرده است!