سر برد. البته هدف از اين كار تحقير موذيانه و ديپلمات مآبانه حضرت بود![1]

روز بعد، منزلى براى سكونت امام معيّن كردند كه در آن جا استقرار يافت.[2]

امام در اين شهر ظاهراً آزاد بود، ولى در حقيقت همانند يك زندانى به سر مى برد، زيرا موقعيت محل طورى بود كه امام همواره تحت نظر بود و رفت و آمدها و ملاقات هاى حضرت توسط مأموران خليفه كنترل مى گرديد.

«يزداد»، طبيب مسيحى و شاگرد «بختيشوع»، با اشاره به انتقال اجبارى امام به سامرّاء مى گفت: اگر شخصى علم غيب مى داند، تنها اوست. او را به اين جا آورده اند تا از گرايش مردم به سوى او جلوگيرى كنند، زيرا با وجود وى حكومت خود را در خطر مى بينند.[3]

ترس و وحشت متوكل از نفوذ معنوى امام در ميان مردم را مى توان از انتخاب محل سكونت حضرت فهميد.

بارى متوكل با همه اين مراقبت ها بازهم وجود حضرت را براى حكومت خود خطرى جدى مى دانست و مى ترسيد ياران و پيروان امام مخفيانه با او تماس گرفته براى قيام و شورش نقشه اى طرح كنند و براى زمينه سازى جهت اين كار، پول و سلاح جمع آورى كرده افرادى را آموزش دهند.

اطرافيان خليفه هم گاهى او را از احتمال شورش امام و يارانش برحذر مى داشتند، لذا متوكل هرچند وقت يك بار دستور مى داد خانه امام به دقت مورد بازرسى قرار گيرد و با آن كه مأموران هربار با دست خالى برمى گشتند، اما او باز نگران بود واحساس خطر مى كرد. به يك نمونه از اين موارد اشاره مى كنيم: