جلوه هايى از علم گسترده امام

1. فتواى قضائى امام و شكست فقهاى دربارى

امام جواد(عليه السلام) غير از مناظراتش كه دو نمونه از آن ياد شد، گاه از راه هاى ديگر نيز بى مايگى فقها و قضات دربارى را روشن نموده، برترى خود بر آنان را در پرتو علم امامت ثابت مى كرد و از اين رهگذر اعتقاد به اصل «امـامـت» را در افكار عمومى تثبيت مى نمود. از آن جمله فتوايى بود كه امام در مورد چگونگى قطع دست دزد صادر كرد كه تفصيل آن بدين قرار است:

«زُرقان»[1]، كه با «ابن ابى دُؤاد»[2] دوستى و صميميت داشت، مى گويد: يك روز «ابن ابى دُؤاد» از مجلس معتصم بازگشت، در حالى كه به شدت افسرده و غمگيـن بود. علـت را جويا شدم. گفت: امروز آرزو كردم كه كاش بيست سال پيش مرده بودم! پرسيدم: چرا؟

گفت: به خاطر آن چه از ابوجعفر (امام جواد) در مجلس معتصم بر سرم آمد!

گفتم: جريان چه بود؟

گفت: شخصى به سرقت اعتراف كرد و از خليفه (معتصم) خواست كه با اجراى كيفر الهى او را پاك سازد. خليفه همه فقها را گرد آورد و «محمد بن على» (حضرت جواد) را نيز فراخواند و از ما پرسيد:

دست دزد از كجا بايد قطع شود؟