هنگامى كه غالب ياران پيامبر پا به فرار نهادند، فشار دسته هاى مختلف دشمن به سوى پيامبر بالا گرفت. دسته اى از قبيله «بنى كنانه» و گروهى از قبيله(صلى الله عليه وسلم)بنى عبد مناة» كه در ميان آنان چهار جنگجوى نامور به چشم مى خورد، به سوى پيامبر يورش بردنـد. پيامبر بـه عـلى(عليه السلام)فرمـود: حمله اين ها را دفـع كن. على(عليه السلام) كه پيـاده مى جنگيد، به آن گروه كه پنجاه نفر بودند، حمله كرده و آنان را متفرق ساخت. آنان چندبار مجدداً گرد هم جمع شده و حمله كردند، باز هم على(عليه السلام)حمله آنان را دفع كرد. در اين حملات، چهار نفر قهرمان مزبور و ده نفر ديگر كه نامشان در تاريخ مشخص نشده است، به دست على(عليه السلام) كشته شدند.

«جبرئيل» به رسول خدا گفت: راستى كه على(عليه السلام) مواسات مى كند، فرشتگان از مواسات اين جوان به شگفت در آمده اند. پيامبر فرمود: چرا چنين نباشد، او از من است و من از او هستم. جبرئيل گفت: من هم از شما هستم. آن روز صدايى از آسمان شنيده شد كه مكرر مى گفت:

«لاسَيْفَ اِلاّ ذُوالْفقار و لا فَتى اِلاّ عَلىّ».

ولى گوينده ديده نمى شد. از پيامبر سؤال كردند كه گوينده كيست؟ فرمود جبرئيل است .[1]

ج . در جنگ احزاب (خندق)

جنگ احزاب، چنان كه از نامش پيداست، نبردى بود كه در آن تمام قبائل و گروه هاى مختلف دشمنان اسلام براى كوبيدن «اسـلام جوان» متحد شده بودند. بعضى از مورخان، نفرات سپاه «كفر» را در اين جنگ بيش از ده هزار نفر نوشته اند، درحالى كه تعداد مسلمانان از سه هزار نفر تجاوز نمى كرد.

سران قريش كه فرماندهى اين سپاه را به عهده داشتند، با توجه به نفرات و