تجهيزات جنگى فراوان خود، نقشه جنگ را چنان طرّاحى كرده بودند كه به خيال خود با اين يورش، مسلمانان را به كلّى نابود سازند و براى هميشه از دست محمد(صلى الله عليه وآله)و پيروان او آسوده شوند!. زمانى كه گزارش تحرك قريش به اطلاع پيامبر اسلام رسيد، حضرت شوراى نظامى تشكيل داد. در اين شورا، سلمان پيشنهاد كرد كه در قسمت هاى نفوذپذير اطراف مدينه خندقى كنده شود كه مانع عبور و تهاجم دشمن به شهر گردد. اين پيشنهاد تصويب شد و ظرف چند روز با همت و تلاش مسلمانان خندق آماده گرديد; خندقى كه پهناى آن به قدرى بود كه سواران دشمن نمى توانستند از آن با پرش بگذرند، و عمـق آن نيز بـه اندازه اى بـود كه اگر كسى وارد آن مى شد، به آسانى نمى توانست بيرون بيايد.

سـپاه قدرتمند شرك بـا همكارى يهود از راه رسـيد. آنـان تصـور مى كردند كه مانند گذشته در بيابان هاى اطراف مدينه با مسلمانان رو به رو خواهند شد، ولى اين بار اثرى از آنان در بيرون شهر نديده و به پيشروى خود ادامه دادند و به دروازه شهر رسيدند و مشاهده خندقى ژرف و عريض در نقاط نفوذپذير مدينه، آنان را حيرت زده ساخت، زيرا استفاده از خندق در جنگ هاى عرب، بى سابقه بود. ناگزير از آن سوى خندق، شهر را محاصره كردند.

محاصره مدينه مطابق بعضى از روايات، حدود يك ماه به طول انجاميد. سربازان قريش هروقت به فكر، عبور از خندق مى افتادند، با مقاومت مسلمانان و پاسداران خندق كه با فاصله هاى كوتاهى در سنگرهاى دفاع موضع گرفتـه بودنـد، رو به رو مى شدند و سپاه اسلام هر نوع انديشه تجاوز را با تيراندازى و پرتاب سنگ پاسخ مى گفت. تيراندازى از هـر دو طـرف روز و شب ادامه داشت و هيچ يك از طرفيـن بر ديگرى پيـروز نمى شد.

از طرف ديگر، محاصره مدينه توسط چنين لشگرى انبوه، روحيه بسيارى از مسلمانان را به شدت تضعيف كرد بهويژه آن كه خبر پيمان شكنى قبيله يهودى «بنى قُريظه» نيز فاش شد و معلوم گرديد كه اين قبيله به بت پرستان قول داده اند كه