ابن اثير نيز مى گويد: «كسى كه پرچمداران قريش را شكست داد، على(عليه السلام)بود».[1]

به روايت مرحوم شيخ صدوق، على(عليه السلام) در احتجاج هاى خود در شوراى شش نفرى كه پس از مرگ عمر، جهت تعيين خليفه تشكيل گرديد، روى اين موضوع تكيه نموده و فرمود:

«شما را به خدا سوگند مى دهم آيا در ميان شما كسى جز من هست كه نه نفر از پرچمداران بنى عبدالدار را (در جنگ اُحُدْ) كشته باشد؟

سپس امام افزود: پس از كشته شدن اين نه نفر بود كه غلام آنان به نام «صوأب» كه هيكلى بس درشت داشت، به ميدان آمد و در حالى كه دهانش كف كرده و چشمانش سرخ گشته بود، مى گفت: به انتقام اربابانم جز محمد را نمى كشم. شما با ديدن او جا خورده خود را كنار كشيديد ولى من به جنگ او رفتم و ضربت متقابل بيـن من و او ردّ و بدل شد و من آن چنان ضربتى بر او وارد كردم كه از كمر دو نيم شد».

اعضاى شورا، همگى سخنان على(عليه السلام) را تصديق كردند.[2]

بارى، سپاه قريش هزيمت يافت و افراد تحت فرماندهى عبدالله بن جبير با ديدن اين صحنه خواستند به منظور جمع آورى غنايم، منطقه استقرار خود را رها كنند. عبدالله فرمان صريح پيامبر را به آن ها يادآورى كرد، ولى آنان ترتيب اثر نداده و بيش از 40 نفرشان از تپّه سرازيرشده به دنبال جمع آورى غنايم رفتند و عبدالله بن جبير با كمتر از ده نفر همان جا ماند. در اين هنگام خالد بن وليد كه با گروهى سواره نظام در كمين آنان بود، چون اين وضع را ديد، به آنان حمله كرد و پس از كشتن آنان از پشت جبهه به مسلمانان يورش برد و اين هم زمان شد با بلند شدن پرچم آنان، توسط يكى از زنان قريش به نام «عَمْرة بنت عَلْقَمة» كه جهت تشويق سربازان قريش به ميدان جنگ آمده بودند.