مدينه بازگشتند و تعداد نيروهاى اسلام به هفتصد نفر كاهش يافت. بامداد روز هفتم شوّال از سال سوم هجرت در دامنه كوه احد دو لشگر در برابر هم صف آرايى كردند.

پيامبر اسلام پيش از آغاز جنگ، با يك ديد نظامى، ميدان جنگ را مورد بررسى قرار داد و نظرش به نقطه اى جلب شد كه ممكن بود دشمن در گرما گرم جنگ از آن نقطه نفوذ كرده، از پشت سر به مسلمانان حمله كند. از اين نظر افسرى به نام «عبدالله بن جُبَيْر» را با پنجاه نفر تيرانداز روى تپّه اى مستقر ساخت تا از رخنه احتمالى دشمن از آن نقطه جلوگيرى كنند و دستور داد به هيچوجه نبايد آن نقطه حساس را ترك كنند، چه مسلمانان پيروز شوند و چه شكست بخورند.

از طرف ديگر در جنگ هاى آن زمان، پرچمدار، نقش بسيار بزرگى داشت و از اين رو پرچم را هميشه به دست افرادى دلير و توانا مى سپردند. استقامت و پايدارى پرچمدار و اهتزاز پرچم در رزمگاه، موجب دلگرمى جنگجويان بود، و بـر عكس، كشته شدن پرچمدار و سرنگونى پرچم مايـه تزلزل روحى آنان مى گرديد، به همين جهت پيش از آغاز جنگ به منظور جلوگيرى از شكست روحى سربازان، چند نفر از شجاع ترين رزمندگان به عنوان پرچمدار تعيين مى گرديد.

در اين جنگ نيز قريش به همين ترتيب عمل كردند، و پرچمدارانى از قبيله «بنى عبدالدّار» كه به شجاعت معروف بودند، انتخاب كردند، ولى پس از آغاز جنگ، پرچمداران آنان يكى پس از ديگرى به دست تواناى على(عليه السلام)كشته شدند و سرنگونى پى درپى پرچم، باعث ضعف و تزلزل روحى سپاه قريش گرديد و افرادشان پا به فرار گذاشتند.

از امام صادق(عليه السلام) نقل شده است كه فرمود: «پرچمداران سپاه شرك در جنگ اُحُد نُه نفر بودند كه همه آن ها به دست على(عليه السلام) به هلاكت رسيدند» .[1]