مسيحيان است)، سخن گفت و تناقض هايى از كلام جاثليق گرفت.

جاثليق به كلى درمانده شده بود، به گونه اى كه هيچ راه فرار نداشت، لذا هنگامى كه امام(عليه السلام) بار ديگر به او فرمود: اى جاثليق، هرچه مى خواهى سؤال كن، او از هرگونه سؤالى خوددارى كرد و گفت: اكنون شخص ديگرى غير از من سؤال كند، قسم به حق مسيح كه گمان نمى كردم در ميان مسلمانان كسى مثل تو باشد.[1]

محدوديت شديد امام از طرف مأمون در مرو

هر چند امام هشتم، وليعهدى را به اين شرط پذيرفته بود كه در امور كشور و عزل و نصب كارگزاران لشكرى و كشورى مداخله نكند و مأمون، اين شرط را پذيرفته بود و در واقع، حضرت يك مقام تشريفاتى بود و گرچه مأمون منزلى در اختيار آن حضرت قرار داده و وسايل آسايش براى او فراهم ساخته و دربان و خدمت كارانى براى پذيرايى آن حضرت گماشته بود، اما با اين حال آن حضرت آزادى عمل نداشت و به شدت تحت نظارت و كنترل مأموران امنيتى مأمون قرار داشت، در واقع حاجب و دربان و خدمت كاران، هركدام به نوعى مأموريت خبرچينى از زندگى درونى حضرت را به عهده داشت. براى نمونه بد نيست بدانيم:

1. محل اقامت امام در كنار مقر حكومت مأمون و متصل به آن انتخاب شده بود[2] به طورى كه فقط يك در، بين آن دو، فاصله بود[3]، و مأمون هر لحظه مى توانست به سهولت و سرعت وارد منزل حضرت شود. بدين گونه محل اقامت امام از فاصله بسيار نزديك تحت نظر و هر لحظه قابل بازرسى ـ محترمانه!ـ بود.