كردند و نيز ابراهيم خليل پرندگانى را گرفت و سر بريد و آن ها را بر كوه هاى اطراف قرار داد، سپس آن ها را فرا خواند و همگى زنده شدند، موسى بن عمراننيز چنين كارى را در مورد هفتاد نفر كه با او به كوه طور آمده بودند و بر اثر صاعقه مردند انجام داد، تو هرگز نمى توانى اين حقايق را انكار كنى، زيرا تورات و انجيل و زبور و قرآن از آن سخن گفته اند، پس بايد همه اين ها را خداى خويش بدانيم.

جاثليق پاسخى نداشت بدهد، تسليم شد و گفت: سخن، سخن تو است و معبودى جز خداوند يگانه نيست.

…

سپس امام(عليه السلام) در باب كتاب اشعيا از او و رأس الجالوت سؤال كرد. او گفت: من از آن به خوبى آگاهم. فرمود: اين جمله را به خاطر داريد كه اشعيا گفت: من كسى را ديدم كه بر درازگوشى سوار است و لباس هايى از نور درتن كرده (اشاره به حضرت مسيح) و كسى را ديدم كه بر شتر سوار است و نورش مثل نور ماه (اشاره به پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله)) گفتند: آرى اشعيا چنين سخنى را گفته است.

امام(عليه السلام) افزود: اى نصرانى، اين سخن مسيح را در انجيل به خاطر دارى كه فرمود: من به سوى پروردگار شما و پروردگار خودم مى روم و «بارقليطا» مى آيد و درباره من شهادت به حق مى دهد ( آن گونه كه من درباره او شهادت داده ام) و همه چيز را براى شما تفسير مى كند؟[1]

جاثليق: آن چه را از انجيل مى گويى، ما به آن معترفيم.

سپس امام(عليه السلام) سؤالات ديگرى درباره انجيل و از ميان رفتن نخستين انجيلو بعد نوشته شدن آن بهوسيله چهار نفر: مرقس، لوقا، يوحنا و متى كه هركدام نشستند و انجيلى را نوشتند ( انجيل هايى كه هم اكنون موجود و در دست