جاثليق، با تواضع، گفت: اگر بدانم پاسخ مى گويم.

امام(عليه السلام): تو انكار مى كنى كه عيسى مردگان را به اذن خداوند متعال زنده مى كرد؟

جاثليق گفت: انكار مى كنم، چرا كه آن كس كه مردگان را زنده كند و كور مادرزاد و مبتلا به برص را شفا دهد، او پروردگار است و مستحق الوهيّت.

امام(عليه السلام): حضرت اليسع نيز همين كار را مى كرد و او بر روى آب راه رفت و مردگان را زنده كرد و نابينا و مبتلا به برص را شفا داد، اما امتش قائل به الوهيت او نشدند و كسى او را عبادت نكرد. حزقيل پيامبر نيز همان كار مسيح را انجام داد و مردگان را زنده كرد.

سپس رو به رأس الجالوت كرده فرمود: اى رأس الجالوت، آيا اين ها را در تورات مى يابى كه بخت النصر اسيران بنى اسرائيل را در آن زمان كه حكومت با بيت المقدس مبارزه كرد، به بابل آورد و خداوند حزقيل را به سوى آن ها فرستاد و او مردگان آن ها را زنده كرد؟ اين واقعيت در تورات مضبوط است، هيچ كس جز منكران حق آن را انكار نمى كنند.

رأس الجالوت: ما اين را شنيده ايم و مى دانيم.

امام(عليه السلام): راست مى گويى، سپس افزود: اى يهودى اين سِفْر از تورات را بگير و آن گاه خود شروع به خواندن آياتى از تورات كرد، مرد يهودى تكانى خورد و در شگفت فرو رفت.

سپس امام(عليه السلام) رو به نصرانى كرد و قسمتى از معجزات پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)را درباره زنده شدن بعضى از مردگان به دست او و شفاى بعضى از بيماران غير قابل عـلاج را بـه بركت او بـر شـمرد و فرمـود: با اين همه ما هرگز او را پروردگار خود نمى دانيم، اگر به خاطر اين گونه معجزات، عيسى را خداى خود بدانيـد بايد «اليسع» و «حزقيل» را نيز معبود خويش بشماريد، زيرا آن ها نيز مردگان را زنده