نوشت: شمشيرى كه آن را در يك جنگ بر جد تو (عتبه) و دايى تو (وليد) و برادرت حنظله فرود آوردم، هم اكنون نزد من است .[1]

پس از پيروزى سه قهرمان بزرگ اسلام بر دلاوران قريش كه اثر خردكننده اى در روحيه فرماندهان سپاه شرك داشت، جنگ همگانى آغاز شد و منجرّ به شكست فاحـش ارتـش شرك گرديد، به طورى كه هفتاد نفر اسير گشتند...

در اين جنگ بيش از نيمى از كشته شدگان با ضرب شمشير على(عليه السلام) از پاى در آمدند.

مرحوم شيخ مفيد، سى و شش تن از كشته شدگان مشركين در جنگ بدر را نام مى برد و مى نويسد: «راويان شيعه و سنى به اتّفاق نوشته اند كه اين عده را على بن ابى طالب(عليه السلام) شخصاً كشته است، بجز كسانى كه در مورد قاتل آنان اختلاف است و يا على در كشتن آنان با ديگران شركت داشته است». [2]

ب. شجاعت بى نظير در جبهه اُحُد

روحيه قريش بر اثر شكست در جنگ بدر، سخت افسرده شد و براى گرفتن انتقام كشته شدگان خود و جبران اين شكست بزرگ، تصميم گرفتند با نيروى فراوان و مجهز به مدينه حمله كنند.

عوامل اطّلاعاتى پيامبراسلام(صلى الله عليه وآله) تصميم قريش را در اين زمينه به آن حضرت گزارش كردند. پيامبر براى مقابله با دشمن، شوراى نظامى تشكيل داد. گروهى از مسلمانان نظر دادند كه بهتر است ارتش اسلام از مدينه بيرون رود و در بيـرون شـهر با دشمن بجنگد.

پيامبر با هزار نفر مدينه را به سوى كوه احـد در سمت شمال شهر ترك گفت. در بين راه سيصد نفر از هواداران عبدالله بن اُبَىّ، منافق مشهور، به تحريك وى به