دعوت كن و در اين صورت مذمتى برمن نخواهد بود.[1]

(اين مناظره با قرار قبلى ترتيب يافت و امام(عليه السلام) در آن مجلس سليمان را سخت در تنگنا قرار داد و تمام راه هاى جواب را بر او بست و ضعف و ناتوانى او را آشكار ساخت).

شاهد ديگر، حديثى است كه از خود امام على بن موسى الرضا نقل شده است. هنگامى كه مأمون مجالس بحث و مناظره تشكيل مى داد، و شخصاً در مقابل مخالفان اهل بيت(عليهم السلام)به بحث مى نشست و امامت اميرمؤمنان على(عليه السلام) و برترى او را بر تمام صحابه روشن مى ساخت تا به امام على بن موسى الرضا(عليه السلام)تقرب جويد، امام(عليه السلام) به افرادى از يارانش كه مورد وثوق بودند، چنين فرمود:

«فريب سخنان او را نخوريد، به خدا سوگند هيچ كس جز او مرا به قتل نمى رساند، ولى چاره اى جز صبر ندارم تا دوران زندگيم به سر آيد»![2]

البته مأمون حق داشت كه اين گونه با كمال صراحت از مكتب اميرمؤمنان على(عليه السلام)دفاع كند، زيرا از يك سو شعار نخستين حكومت عباسيان شعار «الرضا من آل محمد» بود و به بركت آن توانسته بودند روى كار آيند و از سوى ديگر ستون فقرات لشگر و رجال حكومتش را ايرانيان تشكيل مى دادند كه عاشق مكتب اهل بيت(عليهم السلام)بودند و براى حفظ آن ها راهى جز اين نداشت.

به هر حال تعبيرات امام(عليه السلام) در حديث فوق به خوبى نشان مى دهد كه مأمون در برنامه هايش درمورد جلسات مناظره صداقتى نداشت، چنان كه ابوصلت، پيشكار امام، در اين باره مى گويد:

«... از آن جا كه امام در ميان مردم به علت فضائل و كمالات معنوى خود محبوبيت روزافزون مى يافت، مأمون برآن شد كه علماى كلام را از هر نقطه كشور فراخواند، تا در مباحثه، امام را به موضع عجز اندازند و بدين وسيله مقامش از نظر دانشمندان پايين بيايد، وعامه مردم نيز پى به