بن عبدالرحمن بود. يونس در اعتقاد به اصل «امامت» و «رهبرى» چنان روشن بين و استوار بود كه كوچك ترين نرمش يا لغزشى را در اين زمينه روا نمى شمرد و از بدو برخورد با اين مسأله، موضع قاطعى داشت به طورى كه هنگام شهادت پيشواى هفتم، در مجمعى در بغداد حضور داشت كه خبر شهادت آن بزرگوار را آوردند، او به محض شنيدن اين خبر، خطاب به حضار گفت: «من امامى جز على بن موسى(عليه السلام)ندارم، امام من اوست».[1]

گروه واقفيه كه يونس را خوب نشناخته بودند و او را نيز همانند خود، فردى پول پرست مى پنداشتند، و از طرف ديگر، خود را در برابر مخالفت او ضربه پذير مى ديدند، در صدد تطميع او برآمدند، اما او كسى نبود كه در برابر پول و ثروت ولو هرقدر هنگفت باشد ـ موضع عقيدتى خود را تغيير دهد. خوب است تفصيل اين جريان را از زبان خود او بشنويم، وى مى گويد:

امام در عصر هارون …

«هنگامى كه امام هفتم درگذشت، هر يك از نمايندگانش، مقدار فراوانى از بيت المال در دست داشتند، مثلاً مبلغ هفتاد هزار دينار تحويل «زياد قندى» و سى هزار دينار در اختيار «على بن ابى حمزه» بود. جاذبه اين اموال باعث شد آنان شهادت امام را انكار كنند تا بتوانند آن ها را بالا بكشند.

من وقتى اين وضع را ديدم و حق برايم روشن گرديد و امامت على بن موسى بر من ثابت شد، حقيقت را به مردم گفتم و آنان را به پذيرش امامت آن حضرت دعوت كردم، اين دو نفر به من پيام فرستادند كه چرا امامت «على بن موسى» را تبليغ مى كنى؟، اگر مقصودت از اين كار، به دست آوردن پول است، ما تو را بى نياز مى كنيم و تضمين كردند كه در برابر سكوت من، ده هزار دينار بپردازند!

ولى من پاسخ دادم: مگر ما از امام صادق روايت نكرده ايم كه «وقتى كه بدعت ها ظاهر گرديد، بايد عالم، علم خود را آشكار سازد، و گرنه نور