شهادت رسيد و در همان سرزمين به خاك سپرده شد.[1]

فتنه واقفيه

…

پس از شهادت امام كاظم(عليه السلام) در بغداد، كه مسئوليت الهى امامت و رهبرى جامعه اسلامى به عهده فرزند گرانقدر او «على بن موسى»(عليه السلام) واگذار گرديد، گروهى بر اثر انگيزه هاى مادى، به بهانه اين كه امام كاظم(عليه السلام) همان «قائم» و «مهدى» آل محمد است، و غايب شده است، او را زنده معرفى كرده شهادتش را انكار كردند و در امامت او جمود و «توقف» ورزيدند و امامت پيشواى هشتم را انكار نمودند. اين گروه كه به مناسبت توقف در امامت حضرت كاظم «واقفيه» ناميده شدند، شروع به فعاليت برضد امام هشتم كرده، به ايجاد شبهه و اشكال در ميان شيعيان پرداختند.

از آن جا كه شهادت پيشواى هفتم در شرايط بسيار خطرناك و در اوج اختناق و خفقان، در گوشه زندان، و پس از سال ها جدايى اجبارى از مردم صورت گرفت، و اين در حالى بود كه فرزند ارجمند او «رضا» در مدينه به سر مى برد، مجموع اين عوامل دست به دست هم داده فرصتى براى اين گروه فراهم ساخته بود.

بعضى از سران اين گروه كه در حيات امام كاظم(عليه السلام) نمايندگان آن حضرت بودند، از اين فرصت استفاده كرده براى آن كه اموالى را كه به نمايندگى از طرف آن حضرت در اختيار داشتند تصرف كنند، منكر درگذشت امام كاظم(عليه السلام) و امامت حضرت رضا(عليه السلام) شدند و سمپاشى هايى در اين زمينه به عمل آوردند.[2]

اما امام رضا(عليه السلام) و نيز ياران برجسته امام كاظم كه بينش و آگاهى كاملى از عمق مسائل داشتند و از طرف ديگر، براى رهبرى جامعه، «تداوم امامت» را يك