وليعهد خود «محمد امين» را به «جعفر بن محمد بن اشعث» سپرده بود[1] و اين موضوع، موجب ناراحتّى يحيى شده بود، زيرا او بيم داشت كه اگر پس از هارون، قدرت به محمد امين انتقال يابد، طبعاً جعفر بن محمد، وزير او خواهد بود و زمام امور حكومت به دست او خواهد افتاد و در نتيجه، ستاره قدرت و نفوذ يحيى و خاندان او رو به افول خواهد رفت.

از طرف ديگر يحيى مى دانست كه جعفر گرايش به تشيع دارد و از پيروان موسى بن جعفر(عليه السلام) است، و اين موضوع بر نگرانى او مى افزود.[2] از اين رو مرتباً به هارون گزارش مى كرد كه موسى بن جعفر(عليه السلام) پنهانى سرگرم گردآورى مردم و بسيج نيرو به منظور برانداختن حكومت اوست و عده اى از رجال سرشناس و از آن جمله «جعفر بن محمد بن اشعث» با او همكارى دارند! و خمس اموال خود را به او مى پردازند.[3]

اين تحريكات، اثر خود را بخشيد و دل هارون را از كينه پيشواى هفتم لبريز ساخت و به دنبال آن، هارون در سفرى كه به مدينه كرده بود، با گستاخى دستور داد امام كاظم(عليه السلام) را در مسجد و در كنار حرم پيامبر(صلى الله عليه وآله) بازداشت كنند، امام پس از بازداشت، به بصره منتقل و در آن جا به مدت يك سال زندانى گرديد.[4]

انتقال به زندان بغداد

پيشواى هفتم مدت يك سال در زندان بصره به سر مى برد. پس از يك سال، هارون به «عيسى بن جعفر» دستور داد امام را به قتل برساند. عيسى كه در اين مدت شيفته و مجذوب عظمت و شخصيت والاى امام شده بود، از اجراى دستور