بود كه از ناحيه شيعيان، تهديد مى شد. او مى دانست كه موسى بن جعفر(عليه السلام) و پيروانش، وى را غاصب خلافت پيامبر و زمام دار ستمگرى مى دانند كه با زور و قدرت، سرنوشت مسلمانان را در دست گرفته است و اگر روزى قدرت رزم با او را به دست آورد، در نابودى حكومت او لحظه اى درنگ نخواهد كرد و اين امر، از جلوه هاى مبارزات منفى پيشواى هفتم با حكومت هارون بود. گفتوگوى زير كه ميان پيشواى هفتم و هارون رخ داده، به خوبى از اهداف عالى امام در زمينه تشكيل حكومت اسلامى و از نيات پليد هارون پرده برمى دارد.

روزى هارون (شايد به منظور آزمايش و كسب آگاهى از آرمان هاى پيشواى هفتم)، به آن حضرت اعلام كرد كه حاضر است «فدك» را به او برگرداند.

امام فرمود: در صورتى حاضرم فدك را تحويل بگيرم كه آن را با تمام حدود و مرزهايش پس بدهى!

هارون پرسيد: حدود و مرزهاى آن كدام است:

امام فرمود: اگر حدود آن را بگويم هرگز پس نخواهى داد.

هارون اصرار كرد و سوگند ياد نمود كه اين كار را انجام خواهد داد. امام ناگزير حدود آن را چنين تعيين نمود:

حد اولش عدن

حد دوم سمرقند

حد سوم آفريقاو حد چهارم مناطق ارمنيّه و بحر خزر است.

هارون كه با شنيدن هر يك از اين حدود، تغيير رنگ مى داد و به شدت ناراحت مى شد، با شنيدن حدود چهارگانه، نتوانست خود را كنترل كند و با خشم و ناراحتّى گفت: با اين ترتيب چيزى براى ما باقى نمى ماند!

امام فرمود: مى دانستم كه نخواهى پذيرفت، و به همين دليل از گفتن آن امتناع داشتم. سپس هارون تصميم به قتل حضرت گرفت.[1]