تمام امكانات، از هركوششى درحمايت و پشتيبانى از شيعيان دريغ نمىورزيد; مخصوصاً در تقويت بنيه مالى شيعيان و رساندن «خمس» اموال خود (كه جمعاً مبلغ قابل توجهى را تشكيل مى داد و گاهى بالغ بر صد تا سيصد هزار درهم مى شد)[1] به پيشواى هفتم كوشش مى كرد و مى دانيم كه خمس، در واقع پشتوانه مالى حكومت اسلامى است.

پسر على بن يقطين مى گويد: امام كاظم(عليه السلام) هرچيزى لازم داشت يا هر كار مهمى كه پيش مى آمد، به پدرم نامه مى نوشت كه فلان چيز را براى من خريدارى كن يا فلان كار را انجام بده، ولى اين كار را بهوسيله «هشام بن حكم» انجام بده، و قيد همكارى هشام، فقط در موارد مهم و حساس بود . (2)

در سفرى كه امام كاظم(عليه السلام) به عراق نمود، على از وضع خود به امام شكوه نموده گفت: آيا وضع و حال مرا مى بينيد (كه در چه دستگاهى قرار گرفته و با چه مردمى سر و كار دارم؟) امام فرمود: خداوند مردان محبوبى درميان ستمگران دارد كه بهوسيله آنان از بندگان خوب خود حمايت مى كند و تو از آن مردان محبوب خدايى.[2]

بار ديگر كه على، درمورد همكارى با بنى عباس، از پيشواى هفتم(عليه السلام) كسب تكليف نمود، امام فرمود: اگر ناگزيرى اين كار را انجام بدهى مواظب اموال شيعيان باش.

على بن يقطين فرمان امام را پذيرفت، و روى همين اصل، ماليات دولتى را برحسب ظاهر از شيعيان وصول مى كرد، ولى مخفيانه به آنان مسترد مى نمود (4) و علت آن اين بود كه حكومت هارون يك حكومت اسلامى نبود كه رعايت مقررات آن بر مسلمانان واجب باشد. حكومت و ولايت از طرف خدا از آن موسى بن جعفر(عليه السلام)بود كه پسر يقطين به دستور او اموال شيعيان را مسترد مى كرد.