بيت المال تحت عنوان «صدقه» و بخشيدن روغن ريخته به اين و آن!

بـا تـوجـه بـه حقـايقـى كه گفته شـد، ميزان دشوارى كار پيشواى هفتم موسى بن جعفر(عليه السلام) به خوبى روشن مى گردد، زيرا آن حضرت با خليفه فريب كارى مثل هارون مواجه بود كه چهره اصلى خود را در وراى يك سلسله تظاهرها، نيرنگ ها و رياها پنهان نموده بود و خود را خليفه عادل و با ايمان معرفى مى كرد. پيشواى هفتم براى آن كه اين پرده هاى حيله و تظاهر و نيرنگ را پاره نموده ماهيت پليد او را به همه نشان بدهد، ناگزير از تلاش و مبارزه پيگير و تبليغ بى امان بود و به راستى اگر شخصيت ممتاز و عظمت انكارناپذير پيشواى هفتم نبود، پيروزى در چنين مبارزه اى مورد ترديد مى نمود.

«على بن يقطين» يكى از شاگردان برجسته و ممتاز پيشواى هفتم بود. على، شخصى پاك و گران قدر و در محضر امام هفتم از موقعيت ويژه اى برخوردار بود. او در جهان تشيع داراى احترام و ارزش فوق العاده است.[1]

على در سال 124 در اواخر حكومت بنى اميه در «كوفه» چشم به جهان گشود. پدر او يقطين از طرفداران عمده عباسيان بود، به همين جهت «مروان حمار» (خليفه وقت اموى) مى خواست او را دستگير كند، كه او متوارى شد.

همسر يقطين در غياب او، دو فرزند خود «على» و «عبيد» را همراه خويش به مدينه برد. پس از سقوط حكومت بنى اميه و روى كار آمدن عباسيان، يقطين به كوفه بازگشت و به «ابوالعباس سفاح» پيوست. همسر او نيز همراه فرزندان به كوفه