مسلمانان محروم و زحمت كش خم به ابرو نمى آورد، اين بار در نقش يك فرد دلسوز و باوجدان! از شنيـدن اين مطلب اظهـار ناراحتى كرد و دسـتور داد بـه اصطـلاح براى جبران اين كار، چندين ميليون (درهم) ميان فقرا به عنوان صدقه تقسيم شود! در حالى كه اين مبلغ نيز از مال شخصى او نبود، بلكه از بيت المال مسلمانان بود كه مى بايست به طور عادلانه در ميان مسلمانان تقسيم شود و هرگز عنوان صدقه و بخشش خليفه و امثال آن، نمى توانست مجوز چنين عملى باشد.

در هرحال، خبر به گوش ابويوسف رسيد. ابويوسف كه فلسفه وجودى او در دستگاه هارون، درچنين مواردى جلوه گر مى شد، طرح جالبى براى توجيه عمل خليفه ريخت و به همين منظور نزد هارون رفت و علت ناراحتى او را پرسيد.

هارون جريان را تعريف كرد. ابويوسف رو به جعفر نموده پرسيد: آيا گوشت اين شترها تلف مى شد يا مردم آن را مصرف مى كردند؟

جعفـر (كه گويا به هـدف ابويوسف پـى برده بـود) پاسـخ داد: مردم مصرف مى كردند.

ابويوسـف با خوشحالى صـدا كرد: مژده باد برخليفه كه به ثواب بزرگى رسيده اند، زيرا اين همه گوشتى كه در اين مدت تهيه شده، به مصرف مسلمانان رسيده و خداوند وسيله انجام چنين صدقه بزرگ را براى خليفه فراهم ساخته است![1]

على بن يقطين; كارگزار امام در دربار هارون …

آرى گوشت شترهايى كه براى سفره خليفه كشته مى شد، و پيش از آن كه گنديده شـود، و جلوى سگ هاى بغـداد بريزند، احيانـاً بـه چنـد نفر گرسنه مى دادند، در منطق ابويوسف صدقه محسوب مى شد! و آن چه هارون انجام داده بود، صدقه وعمل نيك بود، نه اسراف و به هدر دادن مال مسلمانان! وخالى كردن