شركت دارند، خوشحال مى شدى»![1]

احساسات به اصطلاح دينى در هارون رشد كرد، اما به موازات آن، هوسرانى و علاقه به ساز و آواز و طرب نيز فزونى يافت. در نتيجه، او هم نماز مى خواند و هم زياد به موسيقى و شعر و آوازگوش مى كرد و به طرب مى آمد. احساسات تند او به جهات مختلف متوجه مى شد و در هرجهت نيز به حد افراط مى رسيد.

هنگامى كه از برامكه خرسند بود، فوق العاده به آنان علاقه داشت و آنان را مقرّب دربار قرار داده بود، ولى هنگامى كه مورد غضب وى قرار گرفتند و حاسدان، احساسات او را برضد برامكه تحريك كردند، آنان را محو و نابود ساخت.

او از آواز ابراهيم موصلى سخت لذت مى برد و او را مثل علما و قضات، مقـرب دربار قـرار مى داد، ولى هيچوقت از خـود نمى پرسيد كه به چـه مجـوزى بيت المال مسلمانان را به جيب اين گونه افراد مى ريزد؟

نويسنده كتاب «الأغانى» جمله جالبى دارد كه طى آن، به بهترين وجهى عواطـف متضاد و شخصيت غير عـادى هـارون را ترسيم نمـوده است:

«هارون هنگام شنيدن وعظ از همه بيش تر اشك مى ريخت و در هنگام خشم و تندى، از همه ظالم تر بود»!

از اين رو جاى تعجب نبود كه او يك فرد دين دار جلوه كند، و نماز زياد بخواند، ولى روزى خشمگين گردد و بدون كوچك ترين مجوزى، خون بى گناهان را بريزد و روز ديگر چنان به طرب آيد كه از خود بيخود گردد. اين ها صفاتى است كه جمع آن ها در يك فرد، به سهولت قابل تصور است.[2]

از آن چه گفتيم، چهره حقيقى و ماهيت هارون روشن گرديد. متأسفانه بعضى از مورخان در بررسى روحيه و طرز رفتار و حكومت او (و امثال او) حقايق را كتمان نموده و دانسته يا ندانسته تنها نيم رخ به اصطلاح روشن چهره او را ترسيم