گرفت كه فرداى آن روز، ضيافت ديگرى ترتيب دهد و همه آنان را جز ابولهب به خانه خود دعوت نمايد. باز على(عليه السلام) به دستور پيامبر غذا و شير آماده نمود و از شخصيت هاى برجسته و شناخته شده بنى هاشم براى صرف ناهار و استماع سخنان پيامبر، دعوت به عمل آورد. مهمانان همگى باز در موعد مقرر حضور بهم رسانيدند. پيامبر(صلى الله عليه وآله)پس از صرف غذا سخنان خود را چنين آغاز كرد:

«هيچ كس از مردم براى كسان خود چيزى بهتر از آن چه من براى شمــا آورده ام، نياورده است. من خير دنيا و آخرت براى شما آورده ام. خدايم به من فرمان داده كه شما را به توحيد و يگانگى وى و رسالت خويش، دعوت كنم. چه كسى از شما مرا در اين راه كمك مى كند تا برادر و وصى و نماينده من در ميان شما باشد؟»

او اين جمله را گفت و مقدارى مكث نمود تا ببيند كدام يك از آنان به نداى او پاسخ مثبت مى دهد؟ در اين موقع سكوتى مطلق آميخته با بهت و تحيّر بر مجلس حكومت مى كرد و همگى سر به زير افكنده و در فكر فرو رفته بودند.

ناگهان على(عليه السلام) كه سن او در آن روز از چهارده سال تجاوز نمى كرد،[1]سكوت را درهم شكست و برخاست و رو به پيامبر كرد و گفت:

«اى پيامبر خدا! من تو را در اين راه يارى مى كنم»، سپس دست خود را به سوى پيامبر دراز كرد تا دست او را به عنوان پيمان فداكارى بفشارد. در اين موقع پيامبر دستور داد كه على(عليه السلام) بنشيند. بار ديگر پيامبر گفتار خود را تكرار نمود، باز على برخاست و آمادگى خود را اعلام كرد. اين بار نيز پيامبر به وى دستور داد بنشيند. در مرتبه سـوم كه مانند دفعات پيشـين، كسى جـز علـى بر نخاست و تنها او بـود كه به پا خاست و پشتيبانى خود را از هدف مقدس پيامبر اعلام كرد، در اين موقع پيامبر(صلى الله عليه وآله)دسـت خود را بر دست على زد و جمـله تاريخـى خـود را در مجلـس بزرگان بنى هاشم درباره على بيان نمود فرمود: