حامى و جانشين پيامبر (صلى الله عليه وآله)

پيامبر اسلام به مدت سه سال، از دعوت عمومى خوددارى مىورزيد و تنها در تماس هاى خصوصى با افرادى كه زمينه پذيرش را در آن ها احساس مى كرد، آن ها را به اسلام دعوت مى كرد. پس از سه سال فرشته وحى نازل شد و فرمان خدا را ابلاغ كرد كه پيامبر، دعوت همگانى خود را از طريق دعوت خويشان و بستگان آغاز نمايد. فرمان خدا چنين بود:

«بستگان نزديك خود را از عذاب الهى بيم ده، و پر و بال ]مهر و مودت [خود را براى مؤمنانى كه از تو پيروى مى كنند، فرو گستر، پس اگر با تو از در مخالفت وارد شوند، بگو من از كارهاى (بد) شما بيزارم».[1]

علت اين كه دعوت خويشان براى نقطه شروع دعوت همگانى انتخاب شد، اين است كه تا نزديكان يك رهبر الهى و يا بشرى به او ايمان نياورند و از او پيروى نكنند، هرگز دعوت او درباره بيگانگان مؤثر واقع نمى شود، زيرا نزديكان همواره از اسرار و رازها و ملكات خوب و بد وى كاملاً واقف و مطلع هستند، از اين رو ايمان آنان نشانه وارستگى مدعى رسالت به شمار مى رود، چنان كه اعراض و روى گردانى اكثريت قريب به اتفاق آن ها نشانه دورى مدعى از خلوص و صفا و صدق در ادعاء است. از اين نظر پيامبر به على(عليه السلام)دستور داد كه چهل وپنج نفر از شخصيت هاى بزرگ بنى هاشم را براى ضيافت ناهار دعوت كند و غذايى از گوشت همراه با شير آماده سازد.

مهمانان همگى در وقت معين به حضور پيامبر آمدند. پس از صرف غذا «ابولهب» عموىِ پيامبر، با سخنان سبك خود مجلس را از آمادگى براى طرح سخن و تعقيب هدف، انداخت و مجلس بدون اخذ نتيجه به پايان رسيد و مهمانان پس از صرف غذا و شير، خانه رسول خدا را ترك كردند. پيامبر تصميم