و . عُفيف بن قيسِ كندى مى گويد:

من در زمان جاهليت، بازرگان عطر بودم. در يكى از سفرهاى تجارتى وارد مكه شدم و مهمان عباس يكى از بازرگانان بزرگ مكه شدم، دريكى از روزها در مسجدالحرام در كنار عباس نشسته بودم، در اين هنگام كه خورشيد به اوج رسيده بود، جوانى به مسجد در آمد كه صورتش همچون قرص ماه نورانى بود، نگاهى به آسمان كرد و سپس رو به كعبه ايستاد و شروع به خواندن نماز كرد، چيزى نگذشت كه نوجوانى خوش سيما به وى پيوست و در سمت راست او ايستاد. سپس زنى كه خود را پوشانده بود، آمد و در پشت سر آن دو نفر قرار گرفت و هر سه با هم مشغول نماز و ركوع و سجود شدند. من از ديدن اين منظره كه در مـركز بت پرستان، سـه نفر آيين ديگرى غيـر از مرام بت پرستى را برگزيده اند در شگفت ماندم، رو به عباس كرده و گفتم: حادثه بزرگى است! او نيز اين جمله را تكرار كرد و افزود: آيا اين سه نفر را مى شناسى؟ گفتم: نه. گفت: نخستين كسى كه وارد شد و جلوتر از هر دو نفر ايستاد، برادرزاده من محمد بن عبدالله(صلى الله عليه وآله)، و دومين فرد، برادرزاده ديگر من على بن ابى طالب(عليه السلام)، و سومين شخص همسر محمد است و او مدعى است كه آيين وى از طرف خداوند نازل شده است و اكنون در روى زمين، جز اين سه نفر كسى از اين دين پيروى نمى كند.[1]

اين قضيّه به خوبى نشان مى دهد كه در آغاز دعوت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) غير از همسرش خديجه، تنها على(عليه السلام) آيين او را پذيرفته بوده است.