1. منصور دوانيقى

هنگام شهادت امام صادق(عليه السلام) و آغاز امامت پيشواى هفتم، منصور دوانيقى در اوج قدرت و تسلط بود. ميزان سختگيرى هاى او را با امام صادق(عليه السلام) و علويان در فصل زندگى نامه امام صادق(عليه السلام) مرور كرديم. طبعاً در زمان امام كاظم(عليه السلام)وضع، بهتر از آن زمان نبود و نيازى به توضيح نيست.

2. مهدى

دوران سياه خلافت منصور كه سايه شوم آن در سراسر كشور اسلامى سنگينى مى كرد، با مرگ وى به پايان رسيد و مردم پس از 22 سال تحمل رنج و فشار، نفس راحتى كشيدند.

پس از وى فرزندش محمد، مشهور به «مهدى» روى كار آمد. زمام دارى مهدى ابتداءاً با استقبال گرم عموم مردم رو به رو گرديد، زيرا وى نخست درِ باغِ سبز به مردم نشان داد و با اعلان فرمان «عـفو عمـومـى» تمام زندانيان سياسى را (اعم از بنى هاشم و ديگران) آزاد ساخت، و به قتل و كشتار و شكنجه و آزار مردم خاتمه بخشيد، وتمام اموال منقول و غير منقول مردم را كه پدرش منصور مصادره و ضبط كرده بود، به صاحبان آن ها تحويل داد و مقدار زيادى از موجودى خزانه بيت المال را در ميان مردم تقسيم كرد.[1]

طبق نوشته «مسعودى»، مورخ مشهور، مجموع اموالى كه منصور به زور از مردم گرفته بود، بالغ بر ششصد ميليون درهم و چهارده ميليون دينار بود!! و اين مبلغ غير از ماليات اراضى و خراج هايى بود كه منصور در زمان خلافت خود از كشاورزان گرفته بود.[2] و چون به دستور وى تمام اين اموال به عنوان «بيت المال مظالم»! در محل مخصوصى نگه دارى مى شد ونام صاحب هرمالى روى آن نوشته شده بود، مهدى همه آن ها را تفكيك نموده به صاحبان اموال و يا وراث