پرافتخار آن حضرت آشنايى دارنـد، در برابر عظمت شخصيت اخلاقى وى سر تعظيم فرود آورده اند.

«ابن حجر هيتمى»، دانشمند ومحدث مشهور جهان تسنُّن، مى نويسد:

مـوسى كاظـم وارث علوم و دانش هاى پدر و داراى فضل و كمال او بود. وى در پرتو عفو و گذشت و بردبارى فوق العاده اى كه (در رفتار با مردم نادان) از خود نشان داد، كاظم لقب يافت و در زمان او هيچ كس در معارف الهى و دانش و بخشش به پايه او نمى رسيد.[1]

كارنامه سياه خلافت، در عصر امام …

حاكمان عصر امام هفتم

از سال 148 هجرت كه امام صادق(عليه السلام) به شهادت رسيد، دوران امامت حضرت كاظم(عليه السلام) آغاز گرديد. آن حضرت در اين دوران با خلفاى ياد شده در زير معاصر بود:

1. عبدالله، مشهور به ابوجعفر منصور دوانيقى (136ـ 15)

2. محمد، ملقب به مهدى (158ـ 169)

3. موسى، ملقب به هادى (169ـ 170)

4. هارون، ملقب به رشيد (170ـ 193)

كارنامه سياه خلافت در عصر امام كاظم(عليه السلام)

در مجموع، كارنامه خلفاى ياد شده، كارنامه اى سياه و آلوده به فساد و ستم گرى بود و امام كاظم(عليه السلام) و شيعيان و علويان در عصر هر كدام از آن ها به نحوى در فشار و مضيقه بودند. در اين جا، به ترتيب، نگاهى اجمالى به كارنامه هر يك از آن ها مى افكنيم و موضع امام هفتم را در آن اوضاع، مورد بررسى قرار مى دهيم: