آن ها تحويل داد.[1]

شايد يكى از عوامل اقدام مهدى اين بود كه وقتى كه او روى كار آمد، جنبش ها و نهضت هاى ضـد استبدادى علويـان بهوسيله منصور سركوب شده و آرامش نسبى برقرار شده بود.

در هرحال اين آزادى و امنيت و رفاه اقتصادى موجبات رضايت گروه هاى مختلف اجتماع را فراهم آورد و خون تازه اى در شريان حيات اجتماعى و اقتصادى به جريان انداخت.

البته اگر اين برنامه ادامه پيدا مى كرد آثار و نتايج درخشانى به بار مى آورد، ولى متأسفانه طولى نكشيد كه برنامه عوض شد و خليفه جديد چهره اصلى خود را آشكار ساخت و برنامه هاى ضد اسلامى خلفاى پيشين از نو آغاز گرديد...

كانون عياشى و فساد

«مهدى» در آغاز خلافت، به پيروى از «منصور» كه مردى خشك و با صلابت بود، خيل نديمان و عناصر آلوده را كه معمولاً در دربار خلفاء بزم آرايى مى كردند، به دربار راه نداد و از خوشگذرانى و مجالس عيش و نوش دورى جست، ولى بيش از يك سال نگذشته بود كه تغيير روش داد و بساط خوشگذرانى و عياشى را داير كرد و نديمان را مورد توجه فوق العاده قرار داد و هرچه خيرانديشان و رجال بى نظر، عواقب ناگوار اين كار را گوشزد كردند، ترتيب اثر نداد و گفت: «آن دم خوش است كه در بزم بگذرد و زندگى بدون نديمان دركام من گوارا نيست»![2]

وى به قدرى در اين راه افراط مى كرد كه حتى گوش به نصايح و اندرزهاى وزير خردمند و بافضيلت خود، «يعقوب بن داود»، نمى داد. او كه هرگز در امور كشورى از نظريات يعقوب عدول نمى كرد و نقشه ها و برنامه هاى او را صد در صد به مورد اجرا مى گذاشت، وقتى پاى بزم و عيش و نوش به ميان مى آمد، به