قبلاً امام بعدى و جانشين واقعى خود يعنى حضرت كاظم را به شيعيان خاص و خاندان علوى معرفى كرده بود، ولى از آن جا كه از نقشه هاى شوم و خطرناك منصور آگاهى داشت، براى حفظ جان پيشواى هفتم چنين وصيتى نموده بود.

پاسدار دانشگاه جعفرى

بررسى اوضاع و احوال نشان مى داد كه هرگونه اقدام حاد و برنامه اى كه حكومت منصور از آغاز روى آن حساسيت نشان بدهد صلاح نيست، از اين رو امام كاظم دنباله برنامه علمى پدر را گرفت و حوزه اى نه به وسعت دانشگاه جعفرى ـ، تشكيل داد و به تربيت شاگردان بزرگ و رجال علم و فضيلت پرداخت.

«سيد بن طاووس» مى نويسد:

گروه زيادى از ياران و شيعيان خاص امام كاظـم(عليه السلام)و رجـال خاندان هاشمى در محضر آن حضرت گرد مى آمدند و سخنان گهربار و پاسخ هاى آن حضرت به پرسش هاى حاضران را يادداشت مى نمودند و هر حكمى كه در مـورد هر پيـش آمـدى صادر مى نمـود، ضبط مى كردند.[1]

«سيد اميرعلى» مى نويسد:

در سال 148 امام جعفر صادق(عليه السلام) در شهر مدينه درگذشت، ولى خوشبختانه مكتب علمى او تعطيل نشد، بلكه به رهبرى جانشين و فرزندش موسى كاظم(عليه السلام)، شكوفايى خود را حفظ كرد. [2]

موسى بن جعفر نه تنها از نظر علمى تمام دانشمندان و رجال علمى آن روز را تحت الشعاع قرار داده بود، بلكه از نظر فضائل اخلاقى و صفات برجسته انسانى نيز زبانزد خاص و عام بود، به طورى كه تمام دانشمندانى كه با زندگى